08 mrt Bosbaden met volle maan
Francine Postma gaat op micro avontuur: tijdens volle maan doet ze aan bosbaden.
Wanneer was ik voor het laatst ’s avonds midden in het bos? Ik kan het me niet heugen.
Nu loop ik hier, samen met elf andere vrouwen die ik niet ken, in een bos bij Hollandsche Rading. Het is iets na zevenen, de vogels zingen nog, maar dat zal niet lang meer duren.
We lopen in stilte en dragen lantarentjes die we hebben gekregen van onze twee bosbadgidsen, Ingrid en Myrna. Daarnet hagelde het nog keihard; ik draag een regenpak en hoge wandelschoenen. In mijn rugzak zit een vuilniszak om op te zitten, een muts en een fleecedekentje.
‘Ik ben op zoek naar klein avontuur, dichtbij huis. Anders zou ik nu voor de tv hebben gezeten. Met thee en paaseitjes.’
De bosgrond veert zacht onder mijn schoenen. Ik snuif de kruidige geur op van vochtige aarde en blaadjes. Af en toe valt er een druppel op mijn gezicht.
We staan stil. Ingrid vertelt dat dit bosbad in het teken staat van kiemkracht. ‘Onder onze voeten liggen de zaden te wachten tot het tijd is’, zegt ze. ‘Probeer daar eens aan te denken als je verder loopt. Verbind je met de natuur om je heen.’
Onze telefoons staan op de vliegtuigstand. We hoeven niks en er is geen haast. Langzaam voel ik me steeds meer ontspannen.
We gaan in tweetallen lopen, vertellen elkaar wat ons hier brengt. ‘Ik ben op zoek naar klein avontuur, dichtbij huis’, zeg ik. ‘Anders zou ik nu voor de tv hebben gezeten. Met thee en paaseitjes.’
We mogen elkaar over een smal paadje leiden – de een met de ogen dicht. Het is spannend, de bosgrond is ongelijk en soms hangen er lage takken over het pad. Ik voel me verantwoordelijk voor de vrouw die ik leid. Dan wisselen we en voel ik hoe fijn het is om geleid te worden en de ander te vertrouwen.
Diep in het bos mogen we een boom uitkiezen – ‘of misschien kiest de boom jou wel’, zegt Ingrid. Onder onze boom mogen we gaan zitten, op onze vuilniszak en een isolerend matje dat Ingrid ons aanreikt. We mogen een klein kuiltje graven aan de voet van de boom en voelen wat we daar tegenkomen. ‘Vergeet ook niet aan je vingers te ruiken’, zegt Ingrid.
Ik doe het en de geur brengt me terug naar vroeger, naar hutten bouwen en verstoppertje spelen. Naar eindeloze middagen zonder telefoon.
Ingrid blaast op een aardwerken fluitje, het klinkt als de roep van een uil. We mogen onze handen op de stam van onze boom leggen en ons voorstellen dat we met de boom mee-ademen.
De volle maan rijst aan de hemel, we zien haar door de takken. Ze is omringd door paars-zilveren wolken.
In een cirkel zitten we terwijl Myrna vertelt over deze volle maan, die “sneeuwmaan” wordt genoemd, of “hongermaan”, omdat we in het staartje van de winter zitten, waarin de voedselvoorraden bijna op zijn. ‘Maar in de grond wachten de zaden en de bollen, vol levenskracht’, zegt Myrna. ‘Stel je maar voor dat je zelf ook zo’n bolletje onder de grond bent. Weet, dat je niets hoeft te doen om tot bloei te komen. Je hoeft alleen maar geduldig te wachten.’
Ik voel de kracht van de vrouwen om me heen. Ieder met haar eigen verhaal.
Het is fijn om samen stil te zijn en te kijken naar de maan en de sterren.
Tot slot krijgen we een schattig aardewerken kopje thee uit de thermosfles – we mogen kiezen tussen een verzachtende kruidenmix of juist een vurige. Ik kies de laatste, een mix van gember, kaneel en laurier. Een aangename warmte verspreidt zich door mijn lijf.
Wat een mooi klein avontuur is dit.
https://bosbaden-shinrin-yoku.nl/
