22 okt Naar binnen keren tijdens de herfst – Wildplukverhaal
Het is herfst, heerlijk.
De herfst is een van mijn favoriete seizoenen omdat we na een tijd van naar buiten keren, nu ook weer langzaam naar binnen mogen gaan.
Het is minder warm, het weer is natter en het wordt eerder donker.
Het is de tijd waarbij ik romantische gedachten heb over samenkomen rond een vuur en elkaar verhalen vertellen,
verbinden met onze families en vrienden en het delen wat er in ons hart leeft en het samen verwerken hiervan.
Ik ervaar het als balans vinden en opruimen van het gene wat niet meer dient.
Je ziet dit ook om je heen in de natuur. Het groen wat eerst zo weelderig bloeide trekt zich terug in haar wortels of sterft af om ruimte te maken voor nieuwe spruiten in het voorjaar.
Je ziet bomen die hun bladeren langzaam afwerpen en de wind helpt een handje mee.
Ondanks dat de natuur zich klaarmaakt voor een moment van rust, is er tegelijk nog genoeg te vinden. Ook al is het soms een andere plek waar we moeten zoeken.
Waar we in de lente en zomer zochten naar bloemen, bladeren en fruit, mogen we nu de cyclus van de natuur volgen en kijken naar wat zich naar binnen keert.
Ik heb het over de wortels van de plant.
Afgelopen voorjaar heb ik elke dag wel een paardenbloem blad gesnoept, maar nu ga ik opzoek naar de wortel.
Je kan van deze wortels een heerlijke koffie vervanger maken die ook genoemd wordt in de zomercursus.
Ook de teunisbloem heeft een erg smakelijke wortel.
En de smeerwortel laat zich straks ook opgraven voor haar helende eigenschappen.
Daarnaast zijn er nog wat bomen die zich nog laten oogsten,
De paardenkastanje die niet eetbaar is, maar zich laat gebruiken voor het maken van schoonmaak middel.
De tamme kastanje die haar kastanjes geeft zodat we samen rond het vuur kunnen genieten van deze zoete gepofte lekkernij.
De hazelaar die overvloedig deelt.
De klimop blijft groen en ook zij is een goede hulp in de huishouding met haar zeepachtige eigenschappen.
Brandnetels geven hun groene zaden die erg makkelijk te oogsten zijn en ontzettend gezond als je wel wat weerstand kan gebruiken nu het najaar zijn intrede doet.
Er is natuurlijk nog veel meer.
Als wij hetzelfde ritme volgen dat de aarde ons voorschotelt, en daarbij onszelf niet zien als anders dan natuur, dan is het misschien ook makkelijk om een plek in te nemen als natuur.
Ik denk dat dit is wat ons de meeste rust en gezondheid geeft, en als we het juist doen, dan helpen wij onze omgeving ook een handje door middel van wederkerigheid.
Denk aan hoe overvloedig de klimop groeit, als wij van haar nemen, maken we ruimte voor meer andere planten die anders misschien niet de kans hadden om ruimte in te nemen.
Of denk aan de springbalsemien die gezien wordt als plaag, maar door haar zaden te eten, verminder je de spruiten aanzienlijk.
Zo kunnen we ook kijken naar invasieve (exoten) planten zoals de Japanse duizendknoop: in het voorjaar een eetbare plant, een middel tegen lyme en in het najaar interessant om manden van te vlechten.
Als we dit flink doen, met z’n allen, dan verandert onze blik, dan verwelkomen we hen misschien en gaan we een relatie aan.
Maar ook van klimop kan je manden vlechten.
Van brandnetels kan je touw maken of zelfs vezels spinnen.
Sommige mensen zien de paardenbloem als een verstorende plant, maar wat nu als we gaan houden van de eigenschappen die ze het hele jaar doorheeft.
Laten we de wortels oogsten voor koffie, het scheelt je gazonnetje, het scheelt geld, het scheelt dat je geen koffie hoeft te kopen uit een supermarkt die het importeert van een ontbost gebied.
Er zit geen cafeïne in, maar om daar wat mee te minderen is voor velen gezond.
Wildplukken vanuit een gevoel van saamhorigheid met de natuur is helend op alle vlakken.
Als wij weer toegankelijk zijn vanuit gelijkwaardigheid van met al het leven op aarde, zullen we leren dat we onderdeel zijn van de grote community waar ieder haar rol in mag vervullen.
En niets voelt zo fijn als het hebben van een grote liefdevolle familie.
Ilse (aarde) Donker
