Deze levende groenblauwe parel, die wij even zo kort bewonen, laat ons ieder jaar opnieuw, maand en dag met al haar cycli zien met welke tedere kracht al het leven op aarde golft tussen eb en vloed, leven en dood, hemel, aarde, licht en duisternis.
Het karakter van de seizoenen
Zo heeft ieder seizoen zijn eigen karakter: In de herfst mogen we iedere dag met de bomen een blaadje loslaten om zo langzaamaan ons een weg naar binnen te banen. En zoals de egel zich s’winters langzaam ondergronds verhoud zo mogen onze wortelen steeds dieper staan zodat we langzaamaan onze binnenwereld mogen betreden. En wanneer de eerste viooltjes het luchtruim van de lente sieren, staan wij op uit onze droomslaap om aan luchtkastelen vorm te geven en onze hervonden intenties uit te zetten. En ondanks de overvloedigheid van de lente vraagt de zoete zomerse rijkdom om vertraging zodat wij niet blindelings onze dromen en ideeën forceren, en leren weten dat wachten gelijk staat aan ontvangen.
Sla mij maar over deze week
In het moderne westen heerst het idee dat wij ons in de zomer moeten laten verleiden tot feestjes in het stadspark, festivals in de polder, avontuurlijke reisjes en allerlei andere sociaal intensieve festiviteiten.
En dat ‘’moet’’ dan ook in ons meest opgewekte voorkomen, natuurlijk met een ‘’beach-body,’’ allemaal helemaal ‘’happy de peppie’’ en o wee als we daar geen foto van delen… En als we dat dan een week lang overslaan dan hebben we het gevoel dat we achterblijven. Herken je dat? Die ‘’fear of missing out,’’ ook wel FOMO in het kort? Die enorme druk word als het ware opgevoerd en in stand gehouden door een onzichtbare economische katalysator die ik ook wel eens gekscherend de ‘’marketing-motor’’ of ‘’propaganda-machine’’ noem. Dat is volgens mij dezelfde motor die ons ertoe drijft om iedere dag van 8 tot 6 ‘’onderweg te zijn, en dus niet aanwezig te zijn in ons lichaam.’’
Dit social economische tempo is niet houdbaar
Inmiddels weten de meeste van ons natuurlijk ook wel dat dit sociaal economische model ons verleid om de aandacht naar buiten te sturen in plaats van naar binnen en dat dit niet langer houdbaar is; Want wanneer jij ontdekt dat je eigenlijk niets nodig hebt, dat je niet verder hoeft te zoeken omdat alles er in werkelijkheid al is, en je begint te voelen dat jij meer dan genoeg bent en zeker niet tien BFF’s nodig hebt om gelukkig te zijn, dat jij - met al je mooie ‘’tigerstripes,’’ ‘’hip-dips,’’ ''zwembandjes of cellulite - je eigen unieke meesterwerk belichaamd, dan worden er ook niet genoeg sportschool abonnementen, all-inclusive reisjes, over prized merkkleding uit derde wereld landen en dubieuze medicijnen van discutabele farmaceuten verkocht en dat is goed balen als je de Forbes 500 wilt halen.
Dat daargelaten;
De natuurlijke energie-huishouding van ons lichaam
De zomer is daarom een hele goede mogelijkheid om het gevoel van gemis om te zetten in wat een groeiende groep mensen: JOMO, oftewel; the ‘’Joy of missing out’’ noemt: Een mindset die ons juist uitdaagt om te vertragen en te verstillen, zodat wij de natuurlijke energie-huishouding van ons lichaam mogen leren herkennen, voelen, volgen, eren en respecteren. Want; wanneer we even diep in en uit ademen en naar ons lichaam en dus ook onze biologische klok luisteren, komen we te weten waar onze eigenlijke behoeften liggen.
In de zomer hebben we meer rust nodig omdat onze lichamen harder mogen werken vanwege het klimaat en zoeken we intuïtief beschutting omdat de temperaturen hoog oplopen. Volkeren bij wie de zonneklok en aardse connectie nog leidend is - zoals de San Bushmen in Kenia of de Zulu’s in Zuid Afrika - geven dat al centennia door aan volgende generaties. Zij - inmiddels al millennia de aanhoudende hoeders van de natuur - hebben goed gekeken naar en geleerd van moeder aarde.
Dichterbij de natuurlijke snelheid van het zomerseizoen
In de zomer zijn vogels het meest actief rondom zonsopgang, waarna ze bij het opwarmen van de aarde al gauw beschutting zoeken in een boom of samen dobberen op een watertje, om vervolgens in de namiddag weer actief op zoek te gaan naar eten. Dit is ook (niet zo) toevalligerwijs hét moment dat insecten de weg van hun holen naar de openbare ruimte vinden. Paarden gaan bijvoorbeeld midden op de dag breeduit liggen op de kale grond aan de voet van een bekende boom en schapen zoeken de beschutting van een graanschuur of een verdwaalde bolderkar.
Zelf heb ik een zekere voorliefde voor vennetjes; kleine meren of plassen in openingen in het bos. Als daar dan een boom is die mij aanspreekt dan vind ik het heerlijk om daar tegenaan te leunen. Dan kan ik daar werkelijk uren zitten. En al luisterend naar het gekabbel en de geluiden van de dieren die met mij zijn, stel ik me dan voor dat ik onderdeel ben van dit ecosysteem en dat de libelle aan mijn voeteneind precies weet wat ik denk en voel, en vice versa. En wat is nu zaliger dan dat ene - door het water afgekoelde briesje - die jou daar aan de bosrand vind en zachtjes langs jouw gezicht strijkt en ruikt naar de zoete wilde bloesem van de Wilde Marjolein?
Een balans opvoering van geven en nemen
Daarom vind ik wildplukken in de zomer ook zo’n heerlijke bezigheid: Want het nodigt me uit om de natuur in te gaan, echt te kijken door te vertragen. Want wanneer ik langzaam door de natuur loop zie ik pas echt de rijkdom en overvloed aan eetbare wilde planten om mij heen en word ik me weer bewust van de cyclus van de dag; van de dans van aardse straling en zonnestraling: Het opwarmen en afkoelen van de aarde uitgevoerd door dorre droogte en zomerse regenval en zo besef ik me langzaam; misschien is de zomer - zoals zoveel in het leven - een balans opvoering van geven en nemen.
