Vivianedevor

Tot een jaar of tien geleden hield ik me nog helemaal niet met wilde natuur bezig. Sterker nog, brandnetels, zevenblad en andere plaaggeesten roeide ik met alle middelen (tevergeefs) uit onze grote kindvriendelijke tuin in het Luxemburgse Müllerthal. De oude wilde pruimenbomen moesten wijken voor een speeltoestel, ze trokken toch alleen maar ongedierte aan. Hortensia's gaven weinig werk en vervingen de bessenstruiken van de vorige bewoners. Het keerpunt kwam toen iemand me vertelde dat de paardenbloem eetbaar was. Daar wilde ik meer over weten! Van een kruidenvrouw uit de buurt leerde ik determineren en welk kruid waar goed voor was. Naast kennis groeide ook het respect voor alles wat ik zo hard had willen uitroeien. Hoe meer ik erover te weten kwam, hoe groter mijn verwondering werd en hoe meer ik overtuigd was dat het ook in mijn achtertuin wel wat natuurlijker kon.
Na 26 jaar ruilden we Berdorf in voor een dorpje aan de andere kant van grens, en voor we verhuisden liep ik nog een laatste keer door onze tuin. Ik nam afscheid van de schaduwhoek vol zevenblad en speenkruid, van de vijver waar wilde waterplanten groeiden, de bessenstruiken die ik geplaatst had en van de Spar, die ons behalve schaduw ook heerlijke sparrenthee had gegeven.

Gelukkig is een mens nooit te oud om te leren, wat heb ik mezelf ontwikkeld op dit gebied! Met diverse online en offline cursussen vergrootte ik mijn kennis over het gebruik van wilde kruiden, permacultuur en moestuinieren. Met deze kennis leg ik samen met mijn man met respect voor de natuur een tuin aan, waar in verschillende biotopen medicinale en eetbare (wilde) gewassen kunnen groeien en bloeien. We werken hierbij zoveel mogelijk met hergebruikte materialen, en als het even kan, worden de borders gevuld met ruilgoed en wilde stekjes.
Dat dit alles met vallen en opstaan is gebeurd, moge duidelijk zijn. In mijn blog deel ik de missers en successen uit de tuin en van mijn wildgerechten, die lang niet altijd zo smakelijk uitpakten als ik hoopte